Respect / Livin' It Up - Jimmy Smith

Rating: 6/10
Sound Quality: Lossless
Format: Flac
Record Label: Verve
Year Released: 1967 (Respect), 1968 (Livin' It Up), Reissue (2010)
Album Covers: Included
Pass: radiodada

Links: Click Here -->

Rapidshare (Part 1)-(Part 2)-(Part 3)
Megaupload (Part 1)-(Part 2)-(Part 3)
Deposit Files (Part 1)-(Part 2)-(Part 3)

Note From Dada!
Γεια σας ώτα μου και ευτιχισμένος ο καινούργιος θρόνος.
Μία ακόμα "σύμπτυξη" δύο album σε ένα cdακι, αλλά αυτή τη φορά από τη Verve. Δύο δίσκοι του Jimmy Smith από τα τέλη της δεκαετίας των sixties που αν και κυκλοφόρησαν με μόλις έναν χρόνο διαφορά μεταξύ τους, είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι και από αισθητικής άποψης αλλά και περιεχομένου.
Και τι εννοώ...
Ας κάνουμε λοιπόν μία εικασία.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος (που δεν γνωρίζει τα εν λόγω album) πηγαίνει σε ένα κατάστημα δίσκων.
Εκεί λοιπόν που ψάχνει στο ράφι με κυκλοφορίες του Smith συναντάει πρώτα το "Livin' It Up" με τον "πρωταγωνιστή" να βρίσκεται έξω από ένα πολυτελές ξενοδοχείο, να λέει "εβίβα" με μία απαστράπτουσα οδοντοστοιχία κρατώντας ένα ποτήρι σαμπάνια, δίπλα από μία μερσέντα και έχοντας για παρέα του μία μαύρη καλλονή η οποία τον συντροφευέι στην σαμπανοποσία...
Ο φανταστικός λοιπόν αγοραστής βγάζει εκτός ραφιού αυτό το δισκάκι και το αφήνει στην γωνία στα υπ' όψιν προς αγορά. Συνεχίζει λοιπόν το ψάξιμο και το επόμενο πράγμα που βλέπει μπροστά του είναι τον διάσημο κιμπορντίστα ντυμένο αλά Ralph Macio στο "Καράτε Κιντ" μπροστά από ένα Hammond να κάνει επίδειξη δύναμης και τεχνικής τρέποντας σε φυγή όλα τα τσογλάνια του "Cobra Kai" (εεεε....μην εξηγούμε και τα αυτονόητα...).
Τι κάνει λοιπόν? Καταρχήν αναφωνεί "Respect!" για ένα απ' τα καλύτερα (χιουμοριστικά) album της jazz δισκογραφίας, παρατάει φυσικά το κακαίσθητο "Livin' It Up" και τέλος κατευθύνεται προς το ταμείο (προαιρετικό).
Αν λοιπόν "η θεωρία των εξωφύλλων" έχει μία υπόσταση -δηλαδή "What You See Is What You Get"- σ' αυτήν την επανέκδοση αποδεικνύεται περίτρανα. Το "Respect" είναι από εκείνα τα πολύ καλά δισκάκια του Jimmy Smith και γενικότερα της jazz δισκογραφίας οπου η jazz αναμείχθηκε με εξαιρετικό τρόπο με την funk και soul μουσική και απέκτησε αρκετά groovy στοιχεία.
Εκτός απ' την μοναδική σύνθεση του Smith στο δίσκο το "T-Bone Steak", τα υπόλοιπα κομμάτια είναι διασκευές που προέρχονται κυρίως από τον χώρο της soul & funk μουσικής όπως το ομώνυμο "Respect" και το "Get Out My Life Woman" του Allen Toussaint ενώ το album ανοίγει με την προσέγγιση του Smith πάνω στο κλάσικ του Josef Zawinul "Mercy, Mercy, Mercy". To κλείσιμο όμως αυτής της επανέκδοσης του "Respect" είναι δυσανάλογο με το ξεκίνημα της καθώς η εταιρεία "κότσαρε" ως Bonus Track το άκρως απογοητευτικό "Mickey Mouse" (no comment!)  από ένα σινγκλάκι του καλλιτέχνη...
Τέλος το album συμπληρώνεται από το "Funky Broadway" το οποίο και "οπτικοποιήσα"...για να πάρετε μία γεύση από τον δίσκο.
Όσο αφορά τώρα το "Livin' It Up" και για να μην βάλω όλα τα κομμάτια του δίσκου στο ίδιο τσουβάλι, θα έλεγα ότι κομμάτια όπως το "Burning Spear", το "Big Boss Man" και το "Refractions" του Oliver Nelson ανήκουν στις θετικές στιγμές του δίσκου.

Καλή ακρόαση.
Σας φιλώ στο μόντεμ!

Radiodada

Jimmy Smith - Funky Broadway

Σύνθεση Μουσικών (Respect):
Jimmy Smith: Hammond
Eric Gale/Thornel Schwartz: Κιθάρα

Ron Carter/Bob Bushnell: Μπάσο

Grady Tate/Bernard Purdie: Τύμπανα

Σύνθεση Μουσικών (Livin' It Up):
Jimmy Smith: Hammond
Conte Cantoli: Τρομπέτα

Ernie Tack/Billy Byers: Τρομπόνι

Plas Johnson: Τενόρο Σαξόφωνο

Tom Scott: Σαξόφωνο

Howard Roberts: Κιθάρα

Ray Brown: Μπάσο

Carol Kaye: Fender Bass

Larry Bunker: Κρουστά

About Jimmy Smith

Jimmy Smith (December 8, 1925 [birth year is disputed and is often given as 1928] – February 8, 2005) was a jazz musician whose performances on the Hammond B-3 electric organ helped to popularize this instrument. In 2005, Jimmy Smith was awarded the NEA Jazz Masters Award from the National Endowment for the Arts, the highest honors that the United States bestows upon jazz musicians.Originally a pianist, Smith switched to organ in 1953 after hearing Wild Bill Davis. He purchased his first Hammond B-3 organ, rented a warehouse to practice in and emerged after little more than a year with an exciting new sound which was to completely revolutionize the way in which the instrument could be played. On hearing him playing in a Philadelphia club, Blue Note's Alfred Lion immediately signed him to the label and with his second album, also known as The Champ, quickly established Smith as a new star on the jazz scene. He was a prolific recording artist and as a leader, recorded around 40 sessions for Blue Note in just 8 years beginning in 1956. His most notable albums from this period include The Sermon!, House Party, Home Cookin' , Midnight Special, Back at the Chicken Shack and Prayer Meetin' .

Smith then signed to Verve Records label in 1962. His first album Bashin', sold well and for the first time, set Smith with a big band led by Oliver Nelson. Further Big band collaborations followed, most successfully with Lalo Schifrin for The Cat and guitarist Wes Montgomery, with whom he recorded two albums: The Dynamic Duo and Further Adventures Of Jimmy and Wes. Other notable albums from this period include Blue Bash and Organ Grinder's Swing with Kenny Burrell, The Boss with George Benson, Who's Afraid of Virginia Woolf?, Got My Mojo Workin, and the funky Root Down.During the 50s and 60s, Smith recorded with some of the great jazz musicians of the day such as Kenny Burrell, George Benson, Grant Green, Stanley Turrentine, Lee Morgan, Lou Donaldson, Tina Brooks, Jackie McLean, Grady Tate and Donald Bailey. In the 1970s, Smith opened his own supperclub in L.A. and played there regularly.

Smith had a career revival in the 1980s and 90s, again recording for Blue Note and Verve, and for Milestone and Elektra. Smith also recorded with other artists including Quincy Jones/Frank Sinatra, Michael Jackson, Dee Dee Bridgewater and Joey DeFrancesco. His last major album Dot Com Blues (Blue Thumb, 2000), featured many special guests such as Dr. John, B.B.King and Etta James.