Boris Gardiner - Every Niger Is A Star

Rating: 6/10
Sound Quality: Lossless
Format: Flac
Record Label: Leal Records (Original), Jazzman (Reissue)
Year Released: 1974 (Original), 2010 (Reissue)
Album Covers: Included
Pass: radiodada

Links: Click Here -->

Rapidshare
Megaupload
Deposite Files

Note From Dada!

Γεια σας ώτα μου.

Μία επανέκδοση της Jazzman Records για την συνέχεια με ένα δισκάκι του Τζαμαϊκανού μπασίστα Boris Gardiner. Ένα απ' τα πολύ σπάνια Lp το οποίο αν δεν με απατούν οι διαδικτυακές μου "πηγές" κυκλοφόρησε μόνο σε 1500 αντίτυπα από την μικρή και άγνωστη Leal Records. Προσωπικά τον εν λόγω καλλιτέχνη αλλά και δίσκο γνώρισα πριν κάμποσα χρονάκια όταν βρέθηκε στα χέρια μου η πολύ καλή συλλογή της Blood & Fire με τίτλο "Darker Than Blue-Soul From Jamdown 1973-1977" (κλικ εδώ) η οποία ανοίγει με το εξαιρετικό "Ghetto Funk" το οποίο άλλωστε σας ποστάρω για μία πρόγευση στο παρακάτω βιντεάκι. Οι μουσικές και τα τραγούδια του δίσκου θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι "χωρισμένα" σε δύο βασικές κατηγορίες. Σ' αυτά που "πατούν" στην τζαμαϊκάνικη μουσική (εννοώντας κυρίως τη reggae) και σ' εκείνα που ανήκουν στην soul & funk σκηνή (φυσικά αρκετές στιγμές στον δίσκο ανακατεύονται μεταξύ τους). Προσωπικά έχω μία προτίμηση στα κομμάτια της δεύτερης "κατηγορίας" και ιδιαίτερα στα instrumental θέματα του album: Funky Nigger, Negril (και στο προαναφερόμενο φυσικά Ghetto Funk) ενώ η ακουστική version του ομώνυμου "Every Niger Is A Star" είναι μία εξαιρετική soul μπαλάντα με τον Gardiner στο ρόλο του ερμηνευτή και τον Ivor Lindo στην κιθάρα. Η ενορχηστρωμένη έκδοση του τραγουδιού μαζί με το "Gheto Funk" ήταν άλλωστε και τα δύο πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν από αυτόν το δίσκο σε ένα σιγκλάκι στα τέλη του 1973 (ή αρχές του 1974...παίζεται...)

Boris Gardiner - Ghetto Funk

Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης είναι και η ιστορία της ταινίας.

Καταρχήν να παραθέσω μερικά πράγματα που συνέλεξα στο διαδίκτυο για τον σκηνοθέτη αυτής της "μυστηριώδους" ταινίας (και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί την αποκαλώ έτσι) τον Calvin Lockhart - ο οποίος όμως έγινε γνωστότερος απ' τις υποκριτικές και όχι απ' τις σκηνοθετικές του ικανότητες. Το 1970 (συμ)πρωταγωνιστούσε με τον Jeff Bridges παρακαλώ(!) στο "Hall Of Anger" (εδώ μία τηλεοπτική τζούρα) μία ταινία με θέμα την φυλετική διαμάχη που ξεσπάει σε ένα σχολείο μεταξύ μαύρων και λευκών στην οποία ο Lockhart υποδύεται τον καθηγητή "Quincy Davis". Επίσης έπαιξε και σε αρκετές blaxploitation ταινίες όπως το "Cotton Comes To Harlem" (επίσης του 1970)(κλικ εδώ)  και στα "Let's Do It Again" (1975)(κλικ εδώ) και "Updown Saturday Night" (1974) όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας είχε ο Sidney Poitier (στη δεύτερη παρέα με τον Bill Cosby)(κλικ εδώ). Κι αφού η κουλτούρα των 70's μας τέλεψε o Lockhart έκανε ένα "καλό τηλεοπτικό μπανάκι" με το σαπούνι της "Δυναστείας" στις αρχές φυσικά του 80. (κλικ εδώ). Τέλος να μην παραλείψω ότι είχε επίσης ένα μικρό ρόλο στο "Twin Peaks" του David Lynch.

Και τέλος μερικές πληροφορίες για την ταινία "Every Νiger Is A Star" και την σκηνοθετική ιδιότητα του Lockhart. To 1972 ο Lockhart επισκέπτεται την Τζαμαϊκα για να συναντήσει όπως υποστηρίζει  τον "τζαμαϊκάνικό ερωτά του" αλλά τελικά  (όπως συμβαίνει σ' αυτές τις ιστορίες) έμεινε για αρκετά χρόνια στο νησί. Κάπου εκεί λοιπόν στις αρχές του 70 ο σκηνοθέτης προσεγγίζει τον Gardiner για να του αναθέσει την σύνθεση του soundtrack της ταινίας της οποίας όμως το σενάριο κάθε άλλο παρά συγκεκριμένο ήταν.  O Lockhart φέρεται να περιέγραψε την πλοκή της ταινίας στο Gardiner λέγοντάς του ότι η ταινία καταπιάνεται με την καθημερινότητα ενός άντρα ο οποίος όμως κάποια στιγμή αποφασίζει να βρει τον ευατό του και βρεθεί σε μία συνάντηση Rastafarians η οποία θα λάμβανε χώρα σε κάποιους λόφους (!) (μια ακόμα περίτραννη απόδειξη ότι ακόμα και τα ναρκωτικά στα 70s ήταν πολύ καλύτερα συγκριτικά με τα σημερινά). Όπως και να χει το πράγμα ο Gardiner βασιζόμενος έστω στις ελάχιστες πληροφορίες και το αρκετά "ομιχλώδες" σενάριο που του έδωσε ο Lockhart ξεκινάει να γράφει τη μουσική παρέα με τον αδερφό του Barrington. Η ταινία όμως καθυστερήσε υπερβολικά να προβληθεί στις αίθουσες με αποτέλεσμα όχι μόνο να κυκλοφήρησε το 45άρι που προανέφερα αλλά όλος ο full lenght δίσκος πριν καν προβληθεί η ταινία!
Μετά από αρκετό καιρό και έχοντας δημιουργήσει στο τοπικό κοινό ένα "μύθο" γύρω απ΄το πολυαναμενόμενο και αρκετά διαφημισμένο film - η ταινία τελικά προβάλλεται αλλά πηγαίνει άπατη και πιο συγκεκιρμένα δύο μέρες μετά την πρεμιέρα και οι τρεις κινηματογράφοι όπου προβαλλόταν η ταινία ήταν παντελώς άδειοι. O Gardiner μιλάει για την ταινία με αρκετά (κατατο)πιστικό τρόπο: "Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι η ταινία δεν ήταν ωραία. Δεν είχε πλοκή! Θύμιζε πιο πολύ ένα ντοκυμαντέρ για τους Rastafarians παρά ταινία. Ήταν απλά αποτυχία!".
Αυτά με την ταινία την οποία αποκάλεσα "μυστηριώδη" καθώς δεν γνωρίζω κανέναν να έχει δει έστω κάποιες σκηνές από αυτή, ούτε αν κυκλοφορεί κάποια κόπια ή επανέκδοσή της (χλωμό το κόβω) ή αν τέλος πάντων υπάρχει οπτικό υλικό έστω κάπου στο διαδίκτυο. Σε περίπτωση πάντως που κάποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω για το film θα χαρώ να μου αφήσει κάποιο σχόλιο.

Αυτιά!
Καλή συνέχεια και καλή ακρόαση.

Σας φιλώ στο μόντεμ!

Radiodada

About Boris Gardiner
Boris Gardiner (born 13 January 1943, Kingston, Jamaica) is a Jamaican singer, songwriter and bass guitarist.
Gardiner performed on the tourist circuit for much of the 1960s and was a member of Carlos Malcolm & the Afro Caribs and Byron Lee's Dragonaires. In the late 1960s and 1970s he worked extensively as a session musician as a member of the Now Generation, The Upsetters, The Aggrovators, and The Crystallites.

Gardiner as a solo artist had a chart hit with the song "Elizabethan Reggae" in 1970, a version of Ronald Binge's "Elizabethan Serenade". Actually, he nearly did not appear at all. The story about his first hit is that, when it was released in the UK, the first copies were printed with the label incorrectly identifying Byron Lee as the performer. The reality was that he was the instrumental track's record producer. The UK Singles Chart for the first entry, and the subsequent first four weeks of its re-entry into the charts all reprinted this error. However, all charts and discs printed after 28 February 1970, duly gave Boris Gardiner the credit he deserved.

His debut album Reggae Happening was also released in 1970 and (although it did not make the pop chart) "sold respectably for a reggae LP" in the UK, according to music journalist Ian McCann. Although Gardiner continued to be successful in Jamaica, he had no more hits in the UK during that decade.

However, in 1986 he recorded the single, "I Want to Wake Up with You", a surprise UK Number One, which spent two months in the Top Ten. The accompanying album, Everything to Me also included the follow-up hit, "You're Everything to Me" (which just missed out being another Top 10 entry, when it peaked at Number 11). The single "The Meaning of Christmas" was also released later that year.

Later, Gardiner signed to RCA Records.

In 2002, a twenty two track anthology, The Very Best of Boris Gardiner was issued on CD by Music Club.

About Calvin Lockhart

Until very recently, there were few black actors in a white-dominated society who were not faced with difficult choices and obstacles. The Bahamas-born Calvin Lockhart, who has died following complications from a stroke aged 72, was no exception. The handsome, charismatic Lockhart, who had classical acting training and who spoke French, German, Italian and Spanish, was mainly forced to take roles that he disliked.

At the start of the 1970s, more than two decades after the birth of the modern civil rights movement, America's 20 million black citizens wanted a more positive media image of themselves. In the meantime, they had to settle for broad comedies and slick thrillers, labelled "blaxploitation". These films became more formulaic as the 1970s progressed - most of them were either "private detective takes on the mob" or "dealer becomes king of the pimps".

According to Lockhart's widow, New York interior designer Jennifer Miles-Lockhart, her husband felt that he did not get enough dramatic roles with "meaning, content, which would make a statement. Calvin felt that he wanted to be somewhere where skin colour didn't matter, where he could do his craft freely, on a high level."

Nevertheless, whatever the quality of the blaxploitation movies, they were directed by black directors and starred black actors, playing characters not seen from a white perspective. Lockhart appeared in one of the first black - as distinct from noir - thrillers, Cotton Comes to Harlem (1970), directed by Ossie Davis. He was the swindler-cum-preacher Reverend Deke O'Malley, who has conned $87,000 from the "good folks" for his phony Back to Africa movement.

Lockhart played suave gangsters called Silky Slim and Biggie Smalls respectively in Sidney Poitier's Uptown Saturday Night (1974) and Let's Do It Again (1975). At least, Melinda (1972), directed by Hugh Robertson, the first African-American editor to be nominated for an Oscar, gave Lockhart the chance to play a super-hero, an egotistic disc jockey who has to take on the mobsters who had murdered his girlfriend.

In the same year, Lockhart was invited to join the Royal Shakespeare Company at Stratford-upon-Avon, where he appeared in several plays, notably Buzz Goodbody's production of Titus Andronicus in which, as Aaron the Moor, he asks "is black so base a hue?" and launches into a defence of his colour.

Lockhart had already spent almost five years in England (1965-1970), where he had appeared in TV dramas, such as the Wednesday Play and five British films in 1968: A Dandy in Aspic, The Mercenaries, Only When I Larf, Nobody Runs Forever and Joanna. In the last, directed by Mike Sarne, which also featured Donald Sutherland as a dying English aristocrat, Lockhart, as a nightclub owner was one of the first actors to dent a cinematic taboo with a black-white love scene with the heroine, Genevieve Waite.

Sarne then cast him as the effete Irving Amadeus in the disastrous Myra Breckinridge (1970), and he played a pimp in John Boorman's Leo the Last (1970), before returning to the US to star in Halls of Anger, (also 1970). The setting of this was an all-black blackboard jungle which, because of the national integration plan, has to accept 60 white students who suffer the kind of racism that usually affects black people. However, Lockhart, cast as a teacher, solves all the school's problems by his liberal approach. Despite the theme he disliked making the film and walked off the set more than once.

Lockhart, born Bert Cooper, the youngest of eight children, had left the Bahamas aged 19 to study engineering at New York, but became involved in a YMCA theatre group, and studied with the legendary drama coach Uta Hagen. He made his Broadway debut, taking over from Billy Dee Williams, in Shelagh Delaney's A Taste of Honey, in the role of the sailor who gets the white girl (Joan Plowright) pregnant. He returned to the stage only rarely between Broadway and his stint with the RSC.

During his second stay in England, Lockhart was given one of his best film roles in The Beast Must Die (1974) as the millionaire owner of a country estate where he has gathered a number of people, one of whom he hopes to reveal as a werewolf. It was enjoyable, camp nonsense, but it did feature a rich, successful black man, whose colour is never mentioned, a rare phenomenon in films of the early 1970s. Another potentially interesting part was in The Baron (1977), where Lockhart played a struggling African-American film-maker who turns to the underworld to raise money. However, the film descended into many of the cliches of blaxploitation gangster movies.

A couple of years later, Lockhart suffered a heart attack brought on by the news that his son from a former marriage (he was married four times) had lost the use of his legs from jumping under a train. But he returned to work, albeit in a minor capacity. He was in seven episodes as Jonathan Lake in TV's Dynasty (1985-86), was the head of a Jamaican voodoo-gang in Predator 2 (1990), and had small roles in David Lynch's Wild at Heart (1990) and Twin Peaks (1992).

In 1979, Calvin met Jennifer Miles in New York, and they had a son in 1981. They married in 2006: she survives him, as do his other two sons and a daughter.

Calvin Lockhart (Bert Cooper), actor, born September 18 1934; died March 29 2007