Οπερέτες - Θεόφραστος Σακελλαρίδης

Rating: 7/10
Sound Quality: 320 kb/s
Format: Mp3
Record Label: Mercury
Year Released: 2000
Album Covers: Included
Pass: radiodada
Links: rapidshare

Note From Dada!

Ακόμα κι αν δεν σας αρέσουν οι οπερέτες αυτό το cdακι αξίζει να τ' ακούσετε. Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα τους τελευταίους μήνες.

Για τον Θεόφραστο Σακελλαρίδη

Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης του Ιωάννη, υπήρξε Έλληνας μουσουργός (μουσικοσυνθέτης), αρχιμουσικός και ο δημιουργός της Ελληνικής Οπερέτας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου 1882. Τα πρώτα μαθήματα μουσικής τα πήρε από τον πατέρα του Ιωάννη Σακελλαρίδη (1854-1938),τον διαπρεπή διδάσκαλο της βυζαντινής μουσικής, ιεροψάλτη, φιλόλογο και μελοποιό.

Σπούδασε στην Αθήνα, τη Γερμανία, και την Ιταλία. Η μητέρα του καταγόταν από την Ύδρα. Το 1903, έδωσε μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του συναυλία με δικές του συνθέσεις στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου, καθώς επίσης και σε Ιταλία και Αίγυπτο. Το ίδιο έτος, σε ηλικία 20 ετών, έγραψε το πρώτο του μελόδραμα «Ο Υμέναιος» με λιμπρέτο του Ιωάννη Φραγκιά που παίχτηκε τον ίδιο χρόνο. Είχε συνθέσει και συμφωνικά έργα, όπως το «Υπό τον ατττικόν ουρανόν». Το 1904, έγραψε τη μουσική για τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκαν στη Νέα Σκηνή του Κ. Χρηστομάνου. Επίσης, από το 1907 έως 1913, διασκεύαζε ξένη μουσική για τις επιθεώρησεις «Τα Παναθήναια». Αρχικά ασχολήθηκε με τη σύνθεση όπερας. Μεγάλη επιτυχία γνώρισε η όπερα «Περουζέ»(σε λιμπρέτο του Γ. Τσοκόπουλου), που πρωτοπαίχτηκε στις 9 Αυγούστου 1911 στο θέατρο Ολύμπια (Εθνική Λυρική Σηνή) με μαέστρο τον Στέφανο Βαλτετσιώτη και πρωταγωνιστές τη μεσόφωνο Ρεβέκα στο ρόλο της τσιγγάνας Περουζέ, τον τενόρο Νίκο Μωραΐτη, και τον μπάσο Μιχάλη Βλαχόπουλο.Οι παραστάσεις συνεχίστηκαν για δύο χρόνια. Από το συγκεκριμένο έργο προέρχεται η γνωστή άρια «Νεράιδα του γιαλού» και το ντουέτο «Πιο θερμά». Τον «Υμέναιο» (1903), ακολούθησαν τα μελοδράματα (όπερες) ο «Πειρατής» (1907), βασισμένο στο βραβευμένο στο Βουτσιναίο Διαγωνισμό έμμετρο θεατρικό έργο του Πολύβιου Δημητρακόπουλου Ο Κουρσάρος, το «Στοιχειωμένο Γεφύρι» (1912) και το «Καστρο της Ωρηάς» (1917) σε λιμπρέτα Γ. Τσοκόπουλου.
Το 1908 γράφει την πρώτη του οπερέτα «Σια κι αράξαμε» και, από το 1914 («Στα Παραπήγματα», η πρώτη του επιτυχία στο χώρο της οπερἐτας) ως το θανατό του, γράφει γύρω στις 80 (!) οπερέτες (ή και μουσικές κωμωδίες) κυρίως τρίπρακτες, πολλές σε δικό του λιμπρέτο. Φοβερή επιτυχία είχε ο «Βαφτιστικός», ο οποίος εξακολουθεί να παίζεται μέχρι και σήμερα. Πρωτοανεβάστηκε στις 18 Ιουλίου 1918 και θεωρούνται μαζί με τους «Απάχηδες των Αθηνών» του Νίκου Χατζηαποστόλου, ως οι πιο κοσμαγάπητες ελληνικές οπερέτες. Το εμβατήριο «Ψηλά στο μέτωπο» τραγουδήθηκε πολύ και από τους στρατιώτες του '40. Ο «Βαφτιστικός» έγινε και ταινία το 1952 από την Μαρία Πλυτά, με πρωταγωνιστές τον Αλέκο Αλεξανδράκη (η φωνή του ήταν ντουμπλαρισμένη από τον τενόρο Πέτρο Επιτροπάκη), την Ανθή Ζαχαράτου και τον Μίμη Φωτόπουλο.
Άλλες γνωστές μελωδίες τού έργου είναι: «Συ μου πήρες», «Τίκι-Τακ» («Η καρδιά μου πονεί για σας»), «Τον καιρό εκείνο τον παληό», «Στ'άγριο το δάσος» κ.α. Την περίοδο 1937-1945 γράφει μουσική για επιθεωρήσεις του Αλέκου Σακελλάριου, του Δημήτρη Γιαννουκάκη κ.α. («Τρελλή Συμφωνία» (1937), «Φερνάντα» (1939), «Μπράβο Κολονέλλο» (1940), «Φινίτα λα μούζικα» (1941), «Η ζωή συνεχίζεται» (1941) κ.α. Ακόμη τα τραγούδια που ερμήνευσε η Σοφία Βέμπο: «Βάζει ο Ντούτσε τη Στολή του», «Το τραγούδι του Μωριά» (Γεια και χαρά σας Μωραίτες αδελφοί) και η «Χωριάτα», είναι δικές του συνθέσεις. Έπίσης εναρμόνισε κάποια δημοτικά τραγούδια.

Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της «Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων» και ασχολήθηκε και με την παιδική μουσική συνθέτοντας σχολικές οπερέτες. Άν και επί 50 περίπου χρόνια εφαίδρυνε ολόκληρες γενιές με τη δροσερότητα, το γέλιο, την αισιοδοξία και την ηρεμία που χάριζε η τέχνη του, εντούτοις έφυγε από τη ζωή πικραμένος και πάμφτωχος στις 2 Ιανουαρίου 1950 από καρκίνο του ήπατος. Στα τέλη της ζωής του υποχρεωνόταν να παίζει πιάνο σε λαϊκά θέατρα και στα αναψυκτήρια της εποχής για να εξασφαλίζει τον επιούσιο.
Ο Σακελλαρίδης ήταν μουσικός με σπάνιο ταλέντο, παραγωγικότατος και άρτια καταρτισμένος. Η μουσική του, μελωδικότατη, ζωηρή, είναι άλλοτε επηρεασμένη από την Αυστριακή, ή τη Γαλλική και άλλοτε καθαρά ελληνική, στολισμένη με κάποια ανατολίτικα μοτίβα. Υποστηρίζεται μάλιστα από μουσικολόγους πως, αν ήταν Βιεννέζος Θα είχε φθάσει τη δόξα, αν όχι του Στράους, οπωσδήποτε όμως του Λέχαρ ή του Κάλμαν.

Ο Μανώλης Καλομοίρης στο 541 τεύχος του περιοδικού Νέα Εστία (Αθήναι 15 Ιανουαρίου 1950, τόμος 47) έγραφε μεταξύ άλλων επ'ευκαιρία του θανάτου του Σακελλαρίδη: «Ένας ακόμη από τους πρωτεργάτες και θεμελιωτές της Ελληνικής μουσικής άνθησης έφυγε από ανάμεσά μας κι αφίνει ένα κενό που δύσκολα θα μπορέσωμε να το αναπληρώσωμε. Η μελωδία του χαμένου μουσουργού κι αν δεν καίει κι αν δεν φλογίζει, όμως ευωδιάζει με ένα λεπτό μουσικό άρωμα γεμάτο από την Αττική φύση και την Αττική ομορφιά. Αν όμως χάθηκε ο γλυκόλαλος τραγουδιστής, ο αχός της φλογέρας του μένει. Αχολογάει πάντα ολόθερμος και ζωντανός μέσα στις ψυχές και τις καρδιές μας και θα αντιλαλάει πάντα όπου Ελλάδα και Ελληνισμός σαν το θρόισμα στα κλαριά των πεύκων, όταν το δειλινό αεράκι τα αργοκινάει με το ανάλαφρο πἐρασμά του, και θα μας ξεκουράζει από τον κάματο της σκληρής δουλειάς και τις πίκρες της καθημερινής ζωής.»

Ο ιστορικός του θεάτρου Γιάννης Σιδέρης στο ίδιο περιοδικό έλεγε: «...Ένας συντελεστής του νέου ελληνικού πολιτισμού έσβυσε. Ως τόσο έζησε μια ζωή σεμνή και στάθηκε στο θέατρο σαν ένας αξιοπρεπής και σοβαρός άνθρωπος, που εκτιμούσε την έννοια της πνευματικότητας με την ευγενική και πολιτισμένη παρουσία του, με την ευθύτητά του. Μας άφισε έναν τρόπο καλλιτεχνικού βίου αληθινά τιμημένου και άξιου για μίμηση. Ως συνθέτης έκανε στην Οπερέττα ό,τι ο Ξενόπουλος στην πρόζα...»